Większość patologii dysków międzykręgowych odcinka lędźwiowego kręgosłupa, według PRI, jest związanych z ograniczonym ruchem zgięcia w części środkowej odcinka piersiowego kręgosłupa i nadaktywnych prostowników odcinka piersiowego. Dlatego terapia McKenzie-go w celu „centralizacji” objawów jest bardzo użyteczna. Jednak,aby uniknąć nawrotów bólu używamy ćwiczeń PRI do odbudowy poprawnej pozycji i funkcji przepony oraz klatki persiowej z żebrami w stosunku do odcinka lędźwiowego z zachowaniem normalnej lordozy lędźwiowej w czasie ruchu dla zmniejszenia ograniczeń i kompresji odcinka lędźwiowego.
Utrzymanie lordozy lędźwiowej lub zwiększanie wyprostu odcinka lędźwiowego bez nadużywania lub przeciążania mięśnia najszerszego grzbietu i mięśni przykręgosłupowych odcinka piersiowego oraz nasilenia objawów hyperinflacji jest wskazane i rekomendowane w czasie integracji terapii manualnej i cwiczeń PRI. Innymi słowy, staramy się utrzymać strefę apozycji bez zwiększenia napięcia prostowników kręgosłupa w procesie rehabilitacyjnym. W innnym przypadku, zwiększymy zakres ruchu zgięcia odcinka lędźwiowego bez osiągnięcia odpowiedniego zgięcia w odcinku piersiowym podczas ruchów dnia codziennego. Dlatego terapeuci specjalizujący się w terapii McKenzie-go powinni byc świadomi potrzeby wspólnego torowania mięśni poprzecznych i skośnych brzucha dla osiągnięcia długotrwałego, pozytywnego wyniku terapii.
Większość ćwiczeń PRI w płaszczyźnie czołowej łączy funkcjonalny wyprost kręgosłupa z jednoczesną integracją mięśni brzucha w celu zredukowania wzorców zgięcia bocznego i rotacji, które powodują wysunięcie dysków międzykręgowych w jednym kierunku.
